Pareltjes en onvolkomenheden: de kunst van zelfacceptatie

Pareltjes en onvolkomenheden.

Ik mag er zijn, met al mijn pareltjes en onvolkomenheden. Jij mag er ook zijn, iedereen mag er zijn met alle pareltjes en onvolkomenheden die daarbij horen. 

Dat klinkt mooi en is, in ieder geval voor mij, niet eenvoudig om waar te maken. Graag neem ik jou daarom mee in mijn ervaringen over zelfacceptatie, met als doel jou te inspireren.

Er gewoon zijn, voor jezelf en voor de ander.

Omdat ‘doen’ mijn tweede natuur is valt dat soms niet mee. Het snel denken, praten en schakelen naar doen is vaak heel praktisch in het dagelijks leven, zeker in combinatie met creativiteit, vindingrijkheid en een flinke dosis pragmatisme om tot resultaten te komen. Regelmatig ga ik te snel en doe ik te veel. Voor anderen, en als ik eerlijk ben misschien ook wel voor mezelf als ik naar mijn energieniveau luister. Herkenbaar voor wie mij kent? En wellicht herken jij jezelf of iemand die je lief is hier ook wel in.

Er zijn met al je parels en onvolkomenheden, dat is zelfacceptatie.

Dat betekent ook dat deze beiden gezien mogen worden, en je dus geen moeite meer hoeft te doen om ze te verbergen. Makkelijker gezegd dan gedaan, heb ik de afgelopen periode wel ervaren.

Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik loop niet te koop met mijn pareltjes. Ik vind het wel fijn en tegelijkertijd ook ongemakkelijk als anderen deze zien en benoemen.  “It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, “Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?” is, niet voor niets, een bekend citaat van Marianne Williamson.

En mijn onvolkomenheden bloot leggen is ook wel een ding. Beter om die zo goed mogelijk te verbergen ontdekte ik als kind al, zeker in de periode dat ik gepest werd op school. En dat stemmetje roept nog steeds “Wat vinden anderen daarvan, hoor je er nog wel bij als je niet perfect bent, krijg je de interessante klussen nog wel?”

Hoe vind je in jezelf terug wat je zo lang verstopt hebt?

Welke pareltjes en onvolkomenheden liggen er in mijn ‘zijn ‘verborgen? Ik onderdruk de neiging om vanuit mijn “doe” reflex te gaan zoeken en benoemen, omdat ik inmiddels weet dat ik daarmee de echt verborgen schat (en shit) niet ga vinden. Ik laat het op zijn beloop en ontdek af en toe iets moois of iets minder moois in mezelf, dit is voor mij de weg naar zelfacceptatie. Dat gebeurt dan bijvoorbeeld onder de douche (en gaat niet alleen over mijn lijf), tijdens een wandeling of een goed gesprek. Of bij het werken met paarden want die hou je echt niet met mooie woorden voor de gek en zien en voelen waar wij zelf niet bij kunnen met ons hoofd. 

De kunst van het zijn in beeld

Tijdens onze leiderschapsprogramma’s is er een creatief moment om ook vanuit onze rechterhersenhelft te reflecteren. Meestal schiet ik daar weer in mij ‘doen’ reflex. Laatst zat ik naar het witte doek te kijken en dacht ik aan “Puur zijn, met al mijn pareltjes en onvolkomenheden”, waardoor ik met minimale inspanning in korte tijd dit maakte. Pas de volgende ochtend zag ik de kracht en schoonheid van deze gedachte en mijn kunstwerk. Dat heb ik groter dan deze nog eens gemaakt samen met mijn vader, die kunstschilder is. Het was fijn om samen op zijn atelier te zijn, iets wat ik al lang wilde en waar ik mezelf steeds geen tijd voor gunde.  Mijn creatieve parel heb ik van hem in mijn DNA meegekregen. En deze versie hangt nu op mijn werkkamer thuis als reminder dat vaak gewoon ‘zijn’ genoeg is.

Wil jij het kunstwerk zien en een inspirerend gesprek over onze pareltjes en onvolkomenheden voeren, dan weet je me te vinden. Neem contact met me op om kennis te maken!

Terug naar het blog overzicht