Zonder schaamte voor geluk

Tranen van geluk en verdriet vechten met elkaar om voorrang en spoelen mijn hooikoortsogen schoon. Rijkelijk stromen de tegengestelde emoties en gedachtenflarden door mijn hoofd en lijf. Hierop meedeinende schrijf ik ongeremd alles wat in me opkomt en door me heengaat, totdat de woorden op papier alle stroompjes samenbrengen tot één hoofdstroom…leven!  

Eerst maar eens die stroompjes tranen voor de aftakeling van twee sterke stoere mannen in mijn leven.

Papa Henk die worstelt met Parkinson, waarop ik pas zodat mama even lekker kan sporten om op de been te blijven. Als hij een goede dag heeft schilderen we samen met een lekker jazzmuziekje op de achtergrond in zijn atelier, waar ook het verdriet van afscheid nemen van steeds meer stukjes levenskwaliteit voor hem en mama – die zijn alles is – in de lucht hangt. 

En Goran, mijn lief, die nooit klaagt maar wel constant veel pijn en weinig energie en kracht ervaart sinds zijn ruggenmerginfarct anderhalf jaar geleden. Hij wil zo graag beter worden en weer werken, maar herstel kan niet meer en dat accepteren vraagt om moed. Samen met revalidatiecentrum Heliomare streven we naar minder pijn, beter slapen, wel weer kunnen fietsen of een flinke wandeling maken. Ik voel me machteloos en ben verdrietig over hem en over de blijvende verandering in ons fijne leven samen. 

We lachen met zijn vieren om ‘de bedpapagaai’. Dit hulpmiddel zou papa kunnen helpen om met zijn door een val pijnlijk gekneusde lijf weer zelf uit bed te komen om te plassen ‘s nachts, zodat mama weer kan doorslapen. Na twee uur ploeteren door mij en Goran om deze te installeren zien we binnen tien minuten dat dit papa onmogelijk gaat lukken en in de war brengt, dus breken we de boel direct weer af. De nacht daarop komt papa toch zelf uit bed, alleen de horrorgedachte aan die bedpapagaai is daarvoor genoeg. 

Gelukkig zorg ik naast dit verdriet, mijn ‘gewone’ werk, de mantelzorg en PGB aanvraag ook doelbewust voor voldoende leuke ambitieuze projecten die me energie geven. Zoals het MeGaZin dat ik al schreef dit jaar ook Internationaal Engelstalig uitbrengen, een synopsis voor een mogelijk artikel in het vakblad TVOO – niet ontoevallig in het themanummer ‘evenwicht’ – en meedoen met de TEDxAmsterdamWomen Talent Night, waarvan het thema dit jaar ’Let’s celebrate’ is. Dat heb ik óók nodig om voluit te leven! 

Ik wil dat niet langer meer hoeven uitleggen en denk aan mijn levenslied ‘zonder schaamte voor geluk’ dat ik vorig jaar ter afronding van een masterclass bij Sporen schreef. Ik was in de veronderstelling dat de begeleidende muzikanten van de Parelduikers het voor me zouden inzingen, maar het liep anders. Hoe? Ik heb het er weer even bij gezocht dus luister zelf maar…