Help!

Ik ben vijf en schiet middenin de nacht wakker van de jeuk, om gek van te worden die mazelen. Dus sluip ik naar de badkamer en terug voor de mentholpoeder. Mijn moeder komt op het licht af. ‘Ach liefje, je mag me toch wakker maken, dan help ik je,’ fluistert ze. ‘Hoezo, ik kan het best zelf,’ zeg ik trots terwijl ik mezelf in bed in zit te smeren. 

Zelf doen is fijn, dan hoef ik anderen niet lastig te vallen.

En toch roep ik jaren later zelf om hulp, twee keer, op klaarlichte dag. Omdat ik bang ben dat ik het niet zelf kan. Als veertienjarige schreeuw ik het op een drukke kruising terwijl ik los probeer te komen uit de greep van een vreemde die mij tegen mijn wil meeneemt. Als achttienjarige fluister ik ‘help’ in een overvolle tram. Ik wil weg van de grote, blote en plakkerige piemel die een kleine man net schaamteloos uit zijn smetteloos witte korte broekje liftte om tegen mij aan te kunnen rijden.

Omstanders kijken om, lachen, trekken vieze gezichten, deinzen terug en vervolgen hun eigen weg. Gelukkig laat mijn oerkracht me niet in de steek. Na de kruising komen we in een bos waar ik hem zo’n hard knietje geef dat hij kronkelend op de grond valt. En eenmaal uit de tram trek ik een sprintje het centraal station in om daar in de menigte te verdwijnen. 

Zelf doen is fijner. Op hulp van anderen kun je beter niet rekenen, die kijken weg als het ze niet uitkomt. 

Niet alleen vreemden op straat. Ook collega’s op het werk waar een ‘baas’ zijn macht misbruikt, of bekenden van kinderen die thuis of op school onrecht aangedaan wordt. Het is makkelijk om te doen of je het niet ziet, om jezelf gedoe te besparen, omdat je het niet wilt zien. Maar het is er wel! En dat weet jij ook. 

Dus beste wegkijker, BN-er of niet, wat mij betreft ben jij medeplichtig aan iets dat verre van oke is. Op straat, in de studio, op kantoor of thuis toon spreekwoordelijk ballen, beste dames en heren, en help. Ook als er niet om hulp gevraagd wordt, ook als het ongemak geeft of het je niet goed uitkomt.

Hulp krijgen, gevraagd en ongevraagd, is fijn!

Dat heb ik, als geluk bij een ongeluk, ook ervaren toen ik zes jaar geleden mijn rug brak. Ongevraagd kwam patiënt Dennis, met zijn operatie-drains in één hand, naast mijn ziekenhuisbed staan en smeerde mijn brood omdat hij zag hoe onmogelijk dat is als je volledig platligt. 

Ik leerde noodgedwongen hulp vragen en lachte het ongemak weg met verpleger Bob die zijn avondeten onderbrak om mijn kont af te vegen. Fysio Joachim leerde mij later thuis als eerste hoe ik dat zelf weer kon. Ik sputterde niet meer tegen, maar genoot van mijn lievelingskostjes die mijn moeder kookte en mijn vader kwam brengen, zelfs als de hulp niet meer noodzakelijk was. Zij wisten inmiddels dat ik het niet snel zelf zou vragen, maar boden het gewoon. Terwijl mijn rug heelde, brak mijn trots om hulp aan te nemen. 

Hulp geven is fijn. Voor de ander en voor jezelf.

Dus beste lezer, stop met snoozen en wegkijken. Kom in actie zodra je interne alarm afgaat en stap erop af. Toon de moed om hulp te vragen en biedt hulp aan. 

Ik help je graag. Kan ik ook op jou rekenen als dat nodig is?

Terug naar het blog overzicht