Kunst voor een prikkie

‘Die heeft mijn vader gemaakt, hij is na zijn pensioen kunstenaar geworden.’ De dame die door de kunstwerken op het houten printrek bladert kijkt op. Ik herken haar kleine lachoogjes van koningsdag drie jaar geleden. ‘Ja dat weet ik, ik heb zelf al iets van hem hangen en hoopte zo dat jullie weer hier op de stoep voor jullie huis zouden staan.’ 

Het is nog geen negen uur ’s ochtends als er al drie mensen speciaal teruggekomen zijn voor de ‘kunst voor een prikkie’: niet-ingelijste kunstwerken uit de atelieropruiming van Claire, mijn vaders artiestennaam. Blij app ik hem dat er al voor zestig euro verkocht is en dat iedereen het straks wil komen ophalen als hij er zelf is.

Ik ben trots op mijn 82-jarige vader die rond zijn zestigste alsnog naar de kunstacademie ging en na zijn pensioen succesvol kunstenaar werd. Zijn vader vond dat hij een vak moest leren, dus ging hij naar de textielschool, werd eerst inkoper en later ook ontwerper en verkoper van karpetten. Maar het kunstenaarsbloed bleef stromen en vond uiteindelijk zijn weg.

Hij was ook trots op mij, toen ik op mijn achttiende toegelaten werd op de Rietveld kunstacademie. Samen hadden we de jaren daarvoor één avond per week schilderles gevolgd. Ik kreeg wel de kans om te doen wat ik wilde, maar verliet de kunstacademie na een jaar, ook al moedigde ook mijn schilderjuf me aan om te blijven. De sfeer van jezelf geweldig vinden en anderen afkraken paste totaal niet bij wie ik ben. Ik kon wel doen wat mijn vader niet mocht, maar koos voor iets anders. Ik kan me nu voorstellen dat dat toen best even slikken was voor hem, maar ik heb daar niets van gemerkt. Ik herinner me vooral hoe ik gesteund werd in het maken van mijn eigen keuzes, zelfs als dat indruiste tegen wat mijn ouders voor mij wenste.  

Met een kwajongensglimlach staat papa Claire deze Koningsdag zijn kunst aan de man te brengen. Parkinson zorgt ervoor dat zijn lijf en geheugen hem tegenwoordig regelmatig in de steek laten, waardoor hij niet meer zoveel schildert. Nu vlammen zijn charme en koopmansgeest weer op en heeft hij bij ieder kunstwerk direct een mooi verhaal over het ontstaan ervan. De opbrengst gaat dit jaar naar Artsen zonder Grenzen. En wie weet verlegt hij ook een grens en gaat weer vaker schilderen.

Naast elkaar op een klapstoeltje warm ik mijn handen aan een mok thee en zie hem smullen van zijn oranjetompouce. Zijn onvaste hand die stoeit met het gebaksvorkje om een volgende hap te nemen en zijn wat gebogen schouders verraden zijn leeftijd. Maar in no time staat hij weer op zijn wankele benen en recht zijn oude rug - voor zover dat nog gaat - om energiek van geest op de door zijn kunstwerken bladerende jongeman af te stappen.

Terwijl ik naar mijn vader de kunstenaar kijk, zie ik het heel scherp. Juist omdat hij toen zijn jonge rug niet recht kon houden en moest buigen voor zijn vader, heeft hij mij gestimuleerd om mijn eigen dromen werkelijkheid te maken. En dat mijn kinderen dat nu ook weer op hun eigen, onconventionele wijze doen. 

Het is vast geen toeval dat ik als gids anderen help om hun dromen werkelijkheid te maken. Op je zestigste alsnog je jongensdroom gaan leven om het plezier en succes daarvan te proeven, mijn vader deed het. Hij is het levend bewijs dat je nooit te oud bent om te gaan doen wat je wilt.