Thuiskomen in jezelf kan ook als je geen huis hebt

‘Wat hebben we toch een zalig huis.’ Na drie weken vakantie gaat er een golf van dankbaarheid door me heen als ik mijn woonkamer binnenstap. Voor mij hoort naast het avontuur en de ontspanning van op reis zijn, thuiskomen op je eigen vertrouwde plek ook bij vakantie. 

Maar als ik de volgende ochtend langzaam wakker word in mijn eigen bed zie ik het opeens weer voor me. Groepjes vluchtelingen langs de bosrand bij de grens van Europa, waar wij in de schemering en motregen voorbij reden op weg naar een bruiloft in Servië. Zij hebben geen thuis meer, en na weken lopen op zoek naar een veilig bed stuiten ze op hoge hekken en prikkeldraad bij deze grens. 

Als een ballon waar je een naald in steekt knapt dit beeld mijn gelukzalige vakantiebubbel kapot. Er schieten meer beelden van ellende door me heen. Van vluchtelingen, onderdrukte vrouwen, daklozen, slachtoffers van huiselijk geweld, statushouders die al jaren op een huis wachten, mensen met echte honger, jonge kinderen die hun ouders missen, volwassen kinderen voor wie simpelweg geen huis beschikbaar is. 

Al deze ellende, ver weg en dichtbij, dwarrelt als confetti door mij heen en er is weinig over van mijn gelukzalige gevoel van gisteravond. Ik voel nu vooral verdriet, onmacht en schaamte. Schaamte dat de wereld waar ik deel van uitmaak er zo uitziet. Verdriet dat mijn kinderen zich nauwelijks beseffen hoe goed wij het hebben. Onmacht, waarin ik me afvraag wat ik vanuit mijn luxepositie kan bijdragen om het leed van anderen te verzachten. 

‘Wat wil jij?’ vraag ik een paar dagen later aan twee verschillende coachees. Drie eenvoudige woorden, maar voor veel mensen is het oh zo lastig om hierop het antwoord te vinden. Vaak klinken er verwachtingen van anderen in door. Ouders die willen dat je gaat studeren, de baas die verwacht dat je terugkomt in je huidige functie. ‘Hallo het is jouw leven, wat wil jij?’ grap ik dan regelmatig. Het lijken misschien luxeproblemen, maar zij missen allebei al een tijdje het gelukzalige gevoel van thuiskomen, ik help ze dat weer terug te vinden in zichzelf.

Na die gesprekken besef ik dat ik geen huizen kan toveren, maar dat er ook een thuiskomen in jezelf is, door te weten en voelen wat jij wilt, wat jij nodig hebt om gelukkig te zijn. Er is wel degelijk iets dat ik kan bijdragen: Ik kan aan vluchtelingen, hulpverleners en leerkrachten uitleggen wat trauma met een lijf doet. Hen begeleiden in het uit de overlevingsmodus komen, om hun irritant rinkelende interne alarmbel weer vaker stil te laten durven zijn. Om weer rust, vertrouwen en controle te ervaren, zodat nachtmerries plaatsmaken voor dromen. Om ze te laten thuiskomen in zichzelf zodat ook zij kunnen nadenken over wat zij willen.

Helaas hebben veel instanties loden deuren en kan ik moeilijk zomaar een opvanglocatie binnenlopen met de woorden ‘hier ben ik’. Dus roep ik bij deze jouw hulp in.

Want dit is wat ik wil en waar ik goed in ben. Kun jij voor mij een deur openen om als (vrijwillig) professional iets voor vluchtelingen te kunnen betekenen? Dan hoor ik graag van je. Je kunt me bereiken op 06-12583916 of info@mind-act.nl.