De teleurstelling van dit 2e streepje maakt me zieker dan het virus zelf

Terwijl de online deelnemers in deelsessies werken, sprint ik vanuit mijn werkkamer naar beneden voor een zelftest. Ik struikel bijna over de klaarstaande materialen voor de driedaagse Leiderschapservaring in de Waverly House morgen en kuch nog een keertje. 

Routinematig roer ik het wattenstaafje door de vloeistof en glimlach bij de gedachte dat ik morgen na zo’n hoestje de inmiddels standaard mededeling: ‘ik heb getest, het is gewoon een ordinaire verkoudheid’ maak. De deelnemers keren terug in de hoofdsessie, terwijl ik drie druppels in de tester laat vloeien.

In gesprek met de groep zie ik vanuit mijn ooghoek een vaag tweede streepje opkomen. Het zal toch niet waar zijn!? Ik schuif de test en daarmee de gedachte wat dit betekent kordaat opzij en richt me volledig op deze sessie. Het is letterlijk en figuurlijk twee voor twaalf als ik afrond. Het tweede streepje is nog steeds niet heel scherp maar valt ook niet te ontkennen.  

In de hoop dat deze zelftest niet klopt, scheur ik vastberaden een tweede open. Ik pijnig mezelf door het wattenstaafje, just to be sure, nog net iets dieper naar binnen te duwen en vaker rond te draaien, totdat de tranen ervan in mijn ogen schieten. Shit, mompel ik bij het zien opkomen van het tweede streepje. Ik slik mijn frustratie weg en bel collega Claudia, met wie ik deze driedaagse zou doen, met het slechte nieuws.  

‘Ik ga het niet alleen doen,’ zegt ze eerlijk en duidelijk.
 ‘Ook niet als ik online gewoon meedoe met de één op een coachings? Dat kan ik makkelijk want ik voel me prima,’ probeer ik nog. 
Maar nee, we werken altijd op locatie met twee coaches in een kleine groep en het voelt voor ons allebei niet fair naar deze groep toe om het anders te doen.

‘Zie je het wel zitten als één van onze freelance collega’s zou kunnen?’ vraag ik haar. Misschien is dit dan het moment dat er toch ooit van moet gaan komen. ‘Mijn kindje’ overlaten aan anderen. Het voelt als een vroeggeboorte vol risico’s, waarbij de kinderkamer die nog niet klaar is het minste probleem is. 
‘Ja’, antwoordt Claudia. Onderweg naar de GGD belt de laatste collega terug, helaas kan ook hij niet. 

‘Wat gek dat het zo gevoelig is, ik voelde nauwelijks weerstand’ zegt de achter plastic schort, masker en bril verborgen GGD-medewerkster verbaast. Ik knijp in mijn pijnlijke neus en mompel dat ik waarschijnlijk net zelf iets te enthousiast tekeer ben gegaan met dat tweede wattenstokje. Maar ik heb het herstelbewijs nodig voor het buitenland. 

Weer thuis installeer ik me met deken, kussens en telefoon op de comfortabele slaapbank in mijn werkkamer, alsof ik echt ziek ben. Ik weet dat ik van geluk mag spreken dat de klachten zo mild zijn, maar voel me doodongelukkig.

‘Oh jee, ik moet het ingehuurde personeel gewoon betalen en de dieetinkopen zijn al gedaan’ stamelt de altijd gezellig kletsende Candice van onze locatie als ik haar bel. 
‘Het is niet anders,’ zeg ik, ‘jullie zijn altijd zo lief, meelevend en flexibel, maar je mag ook zakelijk blijven, dus ik zie de factuur wel verschijnen’. Ik koop mijn onterechte maar wel nadrukkelijk aanwezige schuldgevoel een klein stukje af door haar bloemen te sturen.

De vier deelnemers reageren teleurgesteld en uiteenlopend. ‘Gelukkig dan toch met jou’, ‘fijn morgen wel een online coaching’ en ‘uitbereiding van de freelancepool lijkt geen luxe, bij deze solliciteer ik’. Eentje baalt zo dat ze twijfelt of ze nog mee wil doen. Ik besluit haar later de keuze te geven. We werken in een kleine groep intensief met elkaar en daarvoor is een volmondig ja van alle deelnemers nodig.

Hier ben ik zieker van dan van de Corona zelf!

Na dit in alle zes de telefoontjes tot in mijn tenen gevoeld en uitgesproken te hebben verhuis ik mopperend naar mijn bureau om te puzzelen met alternatieve data. Nadat ik het voor de deur geserveerde bord warm eten op heb, zie ik als toetje dat iedereen op de alternatieve datum in januari kan. 

Die nacht woel ik op de slaapbank terwijl ik manlief aan de andere kant van de muur hoor snurken. Het voelt alsof er een band om mijn hoofd zit en ik ben schor. Toch wat lichte Corona symptomen? Of het effect van balen, bellen en regelen? Ik vind mijn draai en val in een diepe slaap bij de gedachte dat dit f*cking virus in mij niet verder komt dan teleurstelling zaaien, omdat ik mijn verantwoordelijkheid genomen heb.