Wat ik niet altijd direct kan zeggen maar wel wil

‘Zie je verschillen met andere managementteams?’ zegt de CEO terwijl hij op me afstapt en me aankijkt met een blik die bevestiging zoekt. Het managementteam schrijft en schrapt intussen lekker door op whiteboards aan de muur, ze maken samen een eenduidig veranderverhaal om volgende week ieder aan hun eigen team te vertellen.

‘Die vraag krijg ik vaker en heel eerlijk, er zijn altijd verschillen, maar ik zie vooral overeenkomsten. Het gaat in alle teams om samen iets helder krijgen en anderen daarin mee kunnen nemen, zodat die echt gaan begrijpen en voelen wat de bedoeling is. Pas dan kan iedereen dit vertalen naar kleine veranderingen in hun dagelijks werk die hieraan bijdragen’ hoor ik mezelf zeggen.

Zijn vraag triggert me, maar anders dan hij bedoelt. Twee recente ervaringen van mijn reizen naar Kaapstad en Curaçao, waar ik op dat moment niets over kan zeggen, schieten door mijn hoofd.  Allebei gaan ze over het verschil tussen arm en rijk, tussen overleven of een luxeleven. Tussen een goede baan hebben of kansarm en afhankelijk zijn. Verschillen die lang niet iedereen wil zien, laat staan er iets aan doen. Verschillen ver weg en dichtbij.

Mijn brein toont me een haarscherp beeld van het tafereel achter het vrolijk reclamebusje op de boulevard van Camps Bay bij Kaapstad op de foto. Een gezin zit hierachter verstopt in fleurige eigengemaakte kleding op een muurtje. Vier paar kinderhandjes vol nachos kaas-avocado, vier blije smikkelende kindersmoeltjes en twee dankbaar kijkende ouders die over hen waken. Ze eten uit de zware, eerder haastig door mij dichtgevouwen kartonnen doos, die de jongste met twee kleine handjes van me aan had gepakt, nadat ze voor ons terras hadden gezongen en gedanst.

Mijn dochter Roos en ik nipten daarna gewoon verder van onze Mocktail en bestelden een nieuwe gigantische portie nachos ‘no avo’, want dat lust Roos niet en ze had trek. Ik maakte een praatje met onze zwaarlijvige buurman, die in Kaapstad geboren was maar nu in L.A. woonde, en vooral opschepte over alle luxe die hij zichzelf permitteert, niets zei over de armoede in zijn land en het optredende gezin negeerde. Teruglopend naar onze auto zag ik ze zitten, verscholen achter het reclame busje. De close-up van wat ik zag toen ik naar ze toeliep om de tweede volle doos nacho-restanten aan ze te geven popt nu weer op.

Kort daarna was ik op Curaçao voor werk en ontmoette Puck die er al tweeëneenhalf jaar woont. Ze liet me ‘de andere kant’ van het eiland zien en nam me mee naar een gaarkeuken waar bejaarde vrijwilligers maaltijden bereiden voor zo’n 250 eilandbewoners die in armoede leven. Haar verhalen maakten indruk, en ik schonk direct eenmalig 25 maaltijden aan Daily Meal Program. Dit ga ik herhalen iedere keer dat ik terugkom op het eiland. Wie volgt?

In die twee situaties zag en voelde ik het verschil tussen negeren of een menselijk gebaar maken dat verbindt, Dat is veel meer dan geld geven en kan iedereen overal doen. Dus ook de dakloze man bij de supermarkt groeten en niet met een volle boodschappenkar om hem heen lopen zoals ik veel anderen zie doen, alsof hij er niet is.

De CEO wil ik toch vertellen dat interne vraagstukken zoals hoe zijn managementteam het doet natuurlijk belangrijk zijn. Echter, maatschappelijke verantwoordelijkheid is ook van cruciaal belang. Het is goed is om ook te kijken naar het contrast tussen zijn wereld en die van de kansarmere medemens direct buiten de muren van deze ivoren toren. ‘Ik zou jullie graag ook willen begeleiden in het vinden van manieren om iets te betekenen voor de kansarmen in jullie directe omgeving, in aanvulling op jullie focus op aandeelhouders, medewerkers en klanten,’ wil ik hem vertellen. Maar hij is alweer met zijn collega’s in gesprek over het veranderverhaal binnen de organisatie.

In de file op weg naar huis na deze intensieve meerdaagse ben ik blij dat de vooraf bepaalde doelen behaald zijn. De CEO en zijn managementteam is tevreden over mijn begeleiding en ze willen graag dat ik terugkom. En toch knaagt het verlangen nog aan me om er die volgende keer meer uit te halen. Om dan wel te kunnen zeggen wat ik eerder vandaag dacht, of beter nog, dit vooraf al in de doelen opnemen.

‘Ben je hier niet allang voorbij?’, vroeg mijn coach me laatst, doelend op het werken met managementteams en gedoe binnen organisaties. Toen had ik het antwoord nog niet.

‘Nee,’ denk ik nu. ‘Maar ik verlang er wel naar om dit werk meer betekenis te geven. "Ik wil de zakenwereld graag verbinden met die van kansarmere mensen in hun directe omgeving, op een manier die de maatschappelijke verantwoordelijkheid van een bedrijf onderstreept en mogelijk maakt dat ze iets voor elkaar kunnen gaan betekenen.

Sta jij hier met je team of organisatie voor open? Dan kom ik graag met je in contact.