Mijn ik is niet egoïstisch en deelt graag!

‘Ik heb duizend vragen en toch ook geen,’ antwoord ik mijn paardencoach Ruud op zijn vraag waarvoor ik kom. We zitten op sinterklaasdag in een knus maar ijskoud schuurtje op twee vintage stoelen voor het brommende elektrische blaaskacheltje, onze handen om een warme koffiemok. Ik deed de groepsopleiding teamcoaching bij hem, maar we kennen elkaar niet echt. Ruud zoekt naar thema’s voordat we samen naar zijn kudde gaan, ik naar de juiste woorden. Middenin mijn zin maakt zijn hand een hard stopteken. 

‘Ik hoor je veel ik zeggen,’ zegt hij en laat zijn hand zakken. Ik zwijg abrupt terwijl mijn interne criticus ongeremd losgaat ‘zie je wel, je bent zo fout, te veel ik, egoïst die je bent, zo hoort het niet.’ Ik poog mijzelf hieruit te redden en mompel iets over ‘zonder wij geen ik’, maar dan zie ik de zachte, oordeelloze blik in Ruuds ogen. 

‘Welk woord heeft jouw ik voor je als je er verbinding mee maakt?’ vraagt hij. Ruud helpt me te beseffen dat zelfrealisatie begint bij het erkennen en verbinden met mijn 'ik'. 

Zo die komt binnen. Alles in mij valt stil, diep van binnen trekt iets warms mij liefdevol naar een plek die voelt als alles en tegelijkertijd ook niks. In een gelukzalig moment vervaagt alles om me heen en toch voel ik me hechter verbonden met alles dan ooit. Het doet me denken aan een lavacakeje waaruit de warme vloeibare chocolade glanzend zijn weg vindt. 

‘Stilte’, stamel ik na enige tijd met een brok in mijn keel. Ruud ziet het gebeuren en we delen de ontroering van dit bijzondere moment. Ik realiseer me dat dit is waar het om gaat, ik ken deze vertrouwde plek in mezelf en heb hem gemist, daar kwam mijn onrust vandaan. Ik heb mijn innerlijke ik verwaarloosd met het flauwekul excuus van een te volle agenda, maar ervaar nu dat het vrijwel geen tijd hoeft te kosten om daar te zijn, en hoeveel rust, balans en energie dit direct oplevert. 

‘Wow, dit is het, we hebben de paarden niet meer nodig’, grap ik dankbaar naar Ruud. Omdat ik wel nieuwsgierig ben naar wat de kudde me gaat laten zien, staan we even later toch samen tussen zijn vier paarden in de koude, windstille weide. Zelfrealisatie voelt niet meer als een ver verwijderd concept maar als een ervaring die ik kan aanraken, voelen, en leven. Ik geniet van het contact met ieder paard, de bewegingen waarin ik afwisselend volg of leid en de vrijheid om ieder weer een eigen weg te gaan. Met mijn handen in mijn warme zakken sta ik tussen de vredig grazende paarden zonder behoefte om iets te veranderen. Het is goed zoals het is, ik ben gelukkig met wie ik ben. 

In de twee uur durende rit naar huis gloeit de warmte van de ik in mij nog na en komen beelden en bijbehorend gevoel van de paarden voorbij. Ik laat mijn gedachtes de vrije loop en zoek in de dagen erna de warme stilte ik nog een paar keer in mezelf op om te checken of dit wel echt was en ik het niet gedroomd heb. Als vanuit de helikopter waarin ik met onze dochter Roos in november boven de Zuid-Afrikaanse Tafelberg zweefde, overzie ik ook de pieken en dalen van de afgelopen weken. Extravagant genieten in Kaapstad, waarbij ik op mijn manier probeerde iets te doen aan de helaas alom aanwezige ongelijkheid. De schrik toen mijn lief me vanuit het ziekenhuis belde dat hij een herseninfarct had gekregen. De onmacht dat ik aan de andere kant van de wereld was en hem niet stevig kon beetpakken. Het geluk dat onze zoon hem de drie dagen tot ik terug was liefdevol verzorgde. De opluchting van gunstige herstelprognoses.

Ruud vergeleek de harmonie die hij bij mij en de kudde zag met rimpelloos water, iets waar we altijd naar streven maar wat zeldzaam is. Die vredige ervaring voelt voor mij als een bevestiging dat ik altijd welkom ben bij mijn ik om die rimpelloze harmonie in mijzelf te hervinden en te delen met anderen. Ooit vielen collega’s vol dramaverhalen mij aan omdat ze niet geloofden dat ik geen issues had. Toen ging ik ervan twijfelen, nu weet ik dat het contact met mijn ik me stevig staande houdt in heftige momenten. Het geeft me de innerlijke kracht om in het moment te dealen met wat er is, of dat nou leuk is of niet. 

Contact maken met je pure ik is niet egoïstisch, maar wel de manier om jezelf te blijven en er ook optimaal voor anderen te kunnen zijn in stressvolle tijden. Hoe je dat doet? Dat is verschillend, mediteren en de natuur intrekken bijvoorbeeld werkt voor velen, maar als je je ervan bewust bent kan je het dus overal en op ieder moment opzoeken. 

Wil jij ook minder last hebben van jouw issues door dichter bij je eigen ik te komen? Ik deel graag, dus wees welkom om de wijsheid van mijn ik of van de paarden te ervaren. Neem gerust contact op als goede start voor jezelf van het nieuwe jaar.