In goud verpakte keuzes

Decadent, omstreden en ook heerlijk voelt het om uit het koude Haarlem te vertrekken en nog diezelfde avond in een luchtig zomerjurkje naar een restaurantje vlakbij ons luxe resort in Dubai wandelen. De zon die hier altijd schijnt is al onder, maar het is nog aangenaam warm buiten en we kijken onze ogen uit naar de kleurig verlichte wolkenkrabbers en palmbomen. 

Jaarlijks verkennen ik met Roos, onze eigenzinnige jongvolwassen dochter, een andere cultuur. We kijken ernaar door de ogen van twee generaties. Deze keer dus de stad die voortdurend met zichzelf en de rest van de wereld verwikkeld is om de eretitel voor grootste, hoogste, duurste en meest luxueuze. Roos haar lijst met trendy places to be vul ik aan met lokale cultuur en natuur.

We bewonderen de architectonische hoogstanden waar we langsrijden, de een nog ongelooflijker dan de ander. Roos maakt selfies en ik stel me voor hoe mijn vader hier vijftig jaar geleden kwam voor zaken toen er alleen wat simpele stenen barakken midden in de woestijn stonden. Als we later door dit oudste deel van de stad slenteren, is Roos sneller uitgekeken dan ik. Ik verwonder me over hoe clean deze is gerestaureerd, ingeklemd tussen wolkenkrabbers op de woestijngrond die mijn vader zich herinnert. 

Hier geniet uiteindelijk ook Roos, die liefst pasta of sushi eet, van onze traditionele Arabische lunch. Op de oude binnenplaats ontmoeten traditioneel Arabische en modern westers geklede gasten, locals en toeristen elkaar met  vriendelijkheid en respect. Was de hele wereld maar zo vredig en tolerant, mijmer ik. 

Later die middag terug in ons resort voel ik me ongemakkelijk bij de onderdanige hulpvaardigheid van het personeel, dus bedank ze vriendelijk en zeg dat ik mijn handdoek zelf wel kan dragen. Roos geniet er daarentegen moeiteloos van. We voelen samen plaatsvervangende schaamte als andere gasten neerbuigend bevelen geven, alsof deze mensen geen respect verdienen. Zo zouden wij nog niet tegen een hond praten. 

En terwijl Roos zich al afvraagt wat ze die avond aan zal doen, raakt het mij hoe de arbeiders hier leven. Onze vooral Pakistaanse Uber-chauffeurs zijn geronseld met een auto, een appartement en een jaarlijks ticket om hun vrouw en kinderen te bezoeken.  Ze doen dit werk omdat het ‘goed’ verdient, maar wat een armoede in mijn ogen. Roos kan het makkelijker relativeren: ‘Zo gaat dat helaas in de wereld,’ zegt ze.

We stappen uit bij de Dubai Mall waar Roos een roze korte broek past bij Fendi, haar favoriete merk. Ik ben opgelucht dat ze hem niet koopt, zevenhonderd euro voor een broekje, dat gaat zelfs Roos te ver. Lachend vergelijken we dit met de Fendi winterjas waar ze eerder tweeduizend euro voor betaalde, die is tenminste lekker warm en kan ze wel vaak aan. Zoiets extreem duurs zou ik zelf nooit kopen, wat ik haar ook heb gezegd. Maar ik waak ervoor haar keuzes te veroordelen, het is immers haar leven, niet dat van mij en ze hoeft geen kopie van mij te worden. Niet oordelen is soms hard werken, maar zolang ze sociaal betrokken en respectvol naar anderen blijft lukt het me aardig. 

Als we die avond bij dinershow Play zitten kiezen we de ‘betaalbare’ gerechten, want vierhonderd euro is voor mij gek genoeg. Tussen de gerechten, ons geklets en de shownummers door post Roos een story op Insta terwijl ik met verbazing kijk naar drie cocktails slurpende mannen, aan de tafel tussen ons en het podium. Ze lachen samen, flirten met de showdames en verdwijnen regelmatig in hun mobiel alsof ze thuis op de bank zitten. Achteloos klemt één van hen een stukje in flinterdun bladgoud verpakt vlees tussen zijn stokjes en slikt dit weg. De rest, ter waarde van een maandelijkse bijstandsuitkering bij ons, verdwijnt onaangeroerd via de keuken naar waarschijnlijk de vuilnisbak. Er loopt een rilling over mijn rug als ik weer denk aan de vele Uber chauffeurs hier, ver weg van hun familie om ze te eten te kunnen geven.

Het is bijzonder om even in deze wereld te stappen, zeker samen met een dochter die de wereld door een andere, jongere, bril ziet. We doen dingen die een van ons nooit zou doen zonder de ander. Roos zou zelf nooit in het oudste stadsdeel lunchen, ik zou nooit naar Play gegaan zijn. We kijken naar hetzelfde en beleven dit anders, maar juist zo samen op reis vinden we en begrijpen we elkaar. Ik ben trots op haar en de keuzes die ze maakt om haar eigen leven met lef vorm te geven.

De keuzes die ervoor zorgen dat we onze eigen weg gaan en gelukkig zijn, dat zijn voor mij de in goud verpakte keuzes die naar meer smaken!