Verhalen met vlekken

Mijn gedachtes over het onderwerp voor een nieuw verhaal draaien net zo rond als de was die ik in de wasmachine tegen de trommel hoor slaan. Ik geniet van de zachte kriebel van mijn comfortabele wollen vest en nip van de iced latte macchiato die ik net gemaakt heb om mezelf eraan te helpen herinneren dat het augustus is, ook al is het nat en fris buiten.

Ik hou van schrijven en krachtige verhalen delen. Er zitten er zoveel in mijn hoofd dat ik niet kan kiezen deze zondagochtend. Steeds als ik in gedachte inzoom op een mooi thema roept een irritant stemmetje in mijn hoofd: ‘wie zit daar nu op te wachten?’  

‘Hallo, ik schrijf in de eerste plaats voor mezelf hoor,’ schiet door mijn hoofd. Het stemmetje is er stil van. 

Schrijven is voor mij een actieve manier van reflecteren, het helpt om mijn gedachtes te structureren en kort en concreet woorden te geven aan wat mij bezighoudt en wat ik de moeite van het delen waard vindt. En ja, natuurlijk is het ook leuk als het gelezen wordt en doe ik het ook voor de persoonlijke reacties, waaruit mooie gesprekken en nieuwe verhalen ontstaan. 

Verhalen vertellen is een vak apart, daarom heb ik mezelf dit jaar schrijfcoach Miloe cadeau gedaan. We hebben lol samen, ze is mijn stok achter de deur om regelmatig te schrijven en ze daagt me uit om in 500 woorden tot de kern te komen, voor mezelf en voor de lezer. Om mijn levenservaring zo te delen dat jij als lezer in gedachte in mijn verhaal stapt. 

De piep en de daaropvolgende stilte vertelt me dat de wasmachine op zolder klaar is. Ik loop naar boven en bedenk me dat het me steeds beter lukt openhartig over mezelf te schrijven en de angst om veroordeeld en buitengesloten te worden achter me te laten. Dat maakt me kwetsbaar en ook sterk.

Het is makkelijker om over anderen te schrijven. Of er omheen te draaien, de persoonlijke ervaring eruit te centrifugeren tot er een algemene wijze les vol containerbegrippen resteert, zo’n zakelijk smetteloos verhaal waarvan er al zoveel zijn en waarna het dus stil blijft.

Ik kies voor persoonlijke stukken met kleur. Het risico dat een verhaal ergens een eigen leven gaat leiden neem ik voor lief.  Omdat diezelfde persoonlijke verhalen ook mensen bij elkaar brengen, waaruit mooie ontmoetingen en nieuwe avonturen en verhalen ontstaan. Het is zoals het is, en ik ben zoals ik ben.

Als ik de was één voor één uit de krat pak, uitklop en ophang ruik ik de vochtige frisheid.  De hangers met kleurige blauwe, oranje en gele zomerse kleding bungelt boven het trapgat. Ik baal als ik zie dat die vetvlek weer niet uit mijn favoriete turquoise shirt is gegaan. 

Mogen de vlekken die bij mij horen er ook zijn in mijn verhalen? Of heb je liever dat ik die voor jou verborgen houdt?