Laat jezelf zien!

‘Je straalt, prachtig!’ roept fotograaf Rowan me met een enthousiaste glimlach van oor tot oor toe. Ik probeer het klikken van de op mij gerichte camera te negeren, en schiet zo in de lach als ik haar in een onmogelijke houding zie staan dat ik acuut mijn ongemak en het mijn buik inhouden vergeet.  

Als ik voor mijn met wijsheden gevulde boekenkast zit schiet er nog heel even een interne dialoog door mijn hoofd:
‘Waarom wilde ik ook alweer NU nieuwe foto’s?’ 
‘Omdat ik op die van vorig jaar met ontstoken ogen sta en dat irriteert me.’ 
‘Maar ik zou dit toch pas weer doen als ik tien kilo afgevallen was?’ 
‘Wees eerlijk Nicole, dat gaat gebeuren, maar kan nog wel even duren.’ 
‘Kan ik nog terug?’ 
‘Nee! Als jij wilt dat anderen zich aan jou laten zien dan moet je jezelf ook laten zien, niet alleen je expertise maar ook je gezicht, puur zoals dat nu is.’

Na een uurtje verkassen we naar mijn  favoriete coachlocatie. ‘Waarvoor zijn die foto’s?’, vraagt de vrouw aan het tafeltje naast ons.  ‘Oh, voor je website, maar wat doe je dan? Coachen, echt?’ Ze kijkt van mij naar de jongeman tegenover haar. ‘Nou hij kan wel een coach gebruiken!’ flapt ze eruit. ‘En ik trouwens ook wel’. Ik lach ‘Nou, ik kan straks wel figuranten gebruiken.’ 

Even later zit ik met Marcus, de jongeman die haar zoon blijkt, aan tafel. Hij vertelt over zijn te maken studiekeuze. ‘Even een stapje terug,’ onderbreek ik hem. ‘Wat is voor jou het allerbelangrijkste in je leven?’ Hardop denkend vertrouwt hij mij, de coach die hij toevallig tegenkwam, van alles toe: ‘…Ik wil mensen blij maken…dacht aan tandarts… de ochtend werken en middag vrij…piano spelen …ja die dame is wel heel leuk, maar…’ Ik noteer zijn gedachtes voor hem en leg hem uit dat dit de basis is voor de Markus die hij wil worden en dus ook voor zijn studiekeuze. 
‘Maar mijn vader vindt dat ik ook een studieplan B moet hebben…’. Ik kijk naar zijn gezicht, ‘Als je het over je plan B hebt dan kijk je alsof je kiespijn hebt, terwijl je straalt als je het over je plan A hebt, tandheelkunde studeren in Gent,’ geef ik hem met een glimlach en een knipoog terug. ‘Als jij dat wilt ga er dan voor, het is jouw leven’.

‘Zo fijn Nicole om te zien hoeveel energie jij van coachen krijgt, ik hoef het alleen maar vast te leggen,’ zegt Rowan later als we buiten nog wat foto’s schieten. Ik bruis inderdaad van de energie, wat een mooie ontmoeting waardoor ik gewoon heb kunnen coachen en helemaal niet meer met mijn uiterlijk en die klikkende camera bezig was. ‘Als je jezelf durft te laten zien, puur zoals je bent, dan komen er zulke mooie dingen op je af,’ gniffel ik nog even terugdenkend aan mijn interne dialoog van die ochtend. 

Als ik een paar dagen later nieuwsgierig een eerste blik werp op de foto’s, zie ik allereerst een energieke, letterlijk en figuurlijk stevige, zelfverzekerde en blije Nicole. De door het spontane lachen wel heel zichtbare onderkin en kleine knijpoogjes neem ik na even slikken gewoon voor lief. Wie mij kent zegt bij het zien ‘dit is echt hoe ik je ken’. Dus missie geslaagd wat mij betreft; mezelf laten zien puur zoals ik ben.

Chapeau Rowan, dat heb je mooi gedaan! Eigenlijk zijn we soort van collega’s. We vangen allebei het mooie en de emotie in de mens. Ik laat het de ander ont-dekken en voelen als coach, jij laat het zien door het op beeld vast te leggen.  Allebei maken we contact door onszelf te laten zien, zonder gene en vol vertrouwen, om het de ander makkelijker te maken om dit zelf ook te doen. 

Denk jij na het lezen ‘dit wil ik ook!’ Neem dan contact op met Rowan voor foto’s of Nicole voor coaching.